MARILYN'S VERHAAL
Nog 3 nachtjes slapen en dan ben ik verplicht om in mijn bed te blijven liggen. 2 dagen in het jaar is dit het geval; met mijn verjaardag en met moederdag. Er wordt dan een heerlijk ontbijt voor mij gemaakt. Ik heb 4 kinderen, ikzelf ben enigkind. Ik deed dat ook, een ontbijtje maken voor mijn liefste mama! Ik was denk 7 jaar en ik dacht dat je een ei 7 minuten in de pan moest hebben, ongeacht of het water kookte. Maar mijn moeder vertrok geen spier en beweerde dat het HEEEEERLIJK was :). Zo was ze……
September 2017 ging ze naar het ziekenhuis want ze had pijn in haar schouder. Er werd een scan gemaakt. De uitslag van die scan was verwoestend, haar hele lichaam was ziek door de kanker. Alles werd letterlijk zwart voor mijn ogen, ik heb mijn tranen nog weg kunnen drukken, omdat ik het verslagen gezicht van mijn moeder zag. Maar op de gang stortte ik in, gelukkig was mijn man bij mij om mij letterlijk op te vangen. Anders was ik denk ik op de grond gaan liggen huilen. Dit kon toch niet!! Mijn mooie, actieve, lieve moeder en oma van mijn 4 kinderen??
6 maanden zei de arts…. 6 maanden had ze nog. Het verdriet wat je dan in iemands ogen ziet is niet te omschrijven. En wat moet je dan zeggen, niets kun je zeggen, niets kun je zeggen om die boodschap te verzachten. We zijn naar haar kamer gegaan en het enige wat ik kon zeggen was: "Mam, jij mag ook huilen hoor." En toen heeft ze zo hard gehuild. Dat deed ze nooit, niet klagen, niet huilen.
Het werd een tijd van veel bij haar zijn, alles zeggen wat je wil zeggen tegen elkaar. En van uit het ziekenhuis begeleiding door een maatschappelijk werker. Want ik kon haar niet voorbereiden op wat komen ging, dealen met het feit dat je afscheid moet nemen. Dat je moet accepteren dat de ziekte voor jou heeft beslist. Voor ons heeft beslist.
Na een maand in een klinisch ziekenhuis ging ze naar Hospice Mariaveld in Susteren. Er was veel overredingskracht voor nodig om mijn moeder te overtuigen om daar naartoe te gaan. "Want daar ga je toch dood? Nee Mar, daar ga ik echt niet heen. Ik wil naar huis." Dat kon wel naar huis, 1 keer om definitief afscheid te nemen…. Ik kon het niet opbrengen, mijn tante en nichtje hebben met haar afscheid genomen in haar huis. Ik kon het echt niet…. Nu vallen de tranen ook weer op mijn schoot…. Ik mis haar zo.
Dus toch naar Mariaveld en wat een FANTASTISCHE beslissing, een warm bad is nog te zwak uitgedrukt. Iedereen en alles wat het daar ademt is liefde…..LIEFDE in hoofdletters. Want wat de mensen daar doen is onbetaalbaar. Mijn moeder is daar enorm verwend, gemasseerd, bubbelbad, er werden liedjes gezongen door een meneer die fantastisch gitaar kon spelen want mijn moeder ging nog elk weekend dansen.. Alles kon. Vaak heb ik er geslapen, mijn kinderen bleven slapen, nichtjes bleven slapen. Veel gelachen want dat deden we altijd. Mijn moeder was de enige patiënt ooit die de kamer qua styling had aangepakt en haar nagels bleef lakken. Een dame dat bleef ze…
2 januari 2018, inderdaad bijna 6 maanden… Mijn oudste dochter, het jongste zusje van mijn moeder en ik stonden rond haar bed. We hielden haar vast in liefde en ik zei: “ga maar lieve schat” en ze ging rustig. Ze is nog bij me. Ik zie haar in mezelf, in mijn kinderen, in haar spulletjes. En ben vooral dankbaar dat ze mijn moeder was!
BEN OF KEN JIJ IEMAND DIE KANKER HEEFT DOORLEEFD?
DAN ZIJN WIJ OP ZOEK NAAR JOU!
WIL JIJ JOUW ERVARING DELEN OM NAASTEN TE HELPEN?