LUNA'S VERHAAL
In memoriam - Begin februari 2023 bereikte ons het trieste bericht dat Luna's moeder is overleden.
17 november 2020, wandelend door de straten van Antwerpen, in de regen.
Plots: de telefoon.
“Lunake, ben je bij iemand? Kan je ergens heen? Zorg dat je niet alleen bent. Ik kan je niet het nieuws geven dat we verwacht hadden, ik heb kanker. Sorry.” – je mama -
Wat ik tot hiertoe enkel nog maar in films zag, werd plots keiharde realiteit.
Je eigen straat niet meer herkennen en geen idee meer hebben waar je je bevindt.
Tranen die van je wangen lopen en zoekende naar een plek waar je heen kan gaan.
Licht uit. In die donkere straat.
Wat nu? Je hoofd is een warboel. Gaat mijn mama dood? Wat kunnen ze nog doen? Ik kan niet zonder? Mijn familie? Arme mama, wat moet ze allemaal niet doormaken?
Waar moet ik heen? Angst, woede, onmacht, verdriet, … Alles komt in je op. Alles.
Vanaf dan stap je ongevraagd in en rollercoaster die je door elkaar schudt.
Elke stop betekent een nieuwe scan en in ons geval wilde dat tot hiertoe zeggen:
Slecht nieuws, verdriet, een nieuwe klap en angst.
Veel angst. Angst van een niveau dat ik niemand toewens.
Je voelt je echt alleen op de wereld. Eenzaam. Voor de eerste keer voelde ik wat eenzaamheid was. Échte eenzaamheid. Emotionele eenzaamheid.
Want zelfs je beste vrienden lijken je nu niet te kunnen helpen.
Praten kost je alleen maar energie want het lost niets op.
De situatie blijft dezelfde.
De verschrikkelijke ‘Hey, hoe ist?’ vragen.
De goede raad.
De overdreven positiviteit en het alles komt goed zinnetje, maken je helemaal gek.
En ja iedereen wil het goed bedoelen maar:
NEEN, ik voel me niet goed!
NEEN, niet alles is te bekijken door een roze bril!
NEEN, jij bent geen dokter dus ik heb uw raad niet nodig en
NEEN, jij weet niet of alles goedkomt. Dus zwijg maar stilletjes.
Je voelt je nog meer alleen. Dus maakt voor jezelf een masker en zet dit op wanneer je de deur uitstapt en het gaat pas weer af wanneer je diezelfde deur weer binnenstapt.
Toch lijkt alles langer te duren dan verwacht en krijg je meer en meer slecht nieuws.
Maanden gaan voorbij en het masker ophouden wordt dus moeilijker en moeilijker.
Je wereld wordt eenzamer en eenzamer en je voelt je leger en leger.
Waar ik in het begin dus alle aangeboden hulp weigerde, wordt nu na een dik jaar de helpende hand in dankbaarheid aangenomen.
Nee, niet uit een zwakte maar uit een sterkte dat het oké is om zorg te aanvaarden.
Want dit lieve mensen, kan je niet alleen… Ook al lijkt niemand je te kunnen begrijpen.
En daar is het andere gevoel, onmacht & woede.
Woede naar de wereld toe, mijn mama verdient dit niet.
Onmacht van niet te kunnen helpen.
Je wilt de ziekte overnemen, je wilt alle zwaarte weghalen en alles lichter maken.
Je wilt verdriet en leed omtoveren in geluk. Het gevoel van niets te kunnen doen is verschrikkelijk. Ook al doe je veel, het lijkt nooit genoeg. Nooit.
Je wilt de tijd vooruit spoelen. Zodat alles voorbij is. Maar wat? Wat als er geen tijd meer is? En tijd vooruit spoelen wil zeggen afscheid nemen? Het onwetende is eng. Heel eng.
Als ik dan om één ding dankbaar kan zijn, dan is het wel het leren genieten van de kleinste dingen. Het leren zeggen wat ik wil zeggen, het leren doen wat ik wil doen en het leren zijn wie ik wil zijn. Maar hadden we dit nu echt nodig om dit te leren? Was dat nu echt nodig?
Ik heb na dit verschrikkelijke jaar nog steeds geen manier gevonden om hiermee om te gaan. Of misschien wel, er is er geen. Gewoon geen. Het is pijnlijk. Je voelt je machteloos, bent boos en verdrietig en de angst is bijna onmenselijk. Dat is het. En daar kan niemand iets aandoen, oneerlijk hé? Enorm oneerlijk. Maar de hoop opgeven dat doe ik niet. Ik ga door voor mijn mama, mijn familie, mijn vrienden en mezelf. En neen, dat doe je niet alleen maar samen. Écht samen. Kus de dochter van vechtende mama tegen deze verschrikkelijke ziekte.