Ze voelde niets. "Het zal wel een kliertje zijn, maar laat toch maar een foto maken."

Op de foto die werd gemaakt, was niets te zien. Toen daarna een echo werd gemaakt, zei ze meteen: "Dit ziet er helemaal niet goed uit."

Tien minuten later zat ik tegenover een oncologisch chirurg. Hij sprak over de woorden tumor en kwaadaardig. 

Ik dacht dat ik dood ging. 

Twee weken na de diagnose moest mijn hele linkerborst geamputeerd worden. Dus ik moest snel kiezen hoe ik eruit wilde gaan zien. 

Mijn chirurg adviseerde siliconen, of een borst reconstructie, gemaakt van mijn buik. 

De keuze om plat te blijven werd niet gegeven. 

Ik ben dagenlang gaan zoeken op Google en Instagram, naar foto's van vrouwen die dezelfde moeilijke keuze moesten maken. 

De foto's van vrouwen die plat en half plat waren geworden spraken mij het meeste aan. Hun inspirerende verhalen raakten mij enorm. Mijn keuze werd ook: plat. 

Voor mij betekent het dat ik mijzelf niet wil laten veranderen, of repareren, om in het 'normale & vrouwelijke' plaatje te horen. 

Ik heb nu een mooie borst en een litteken, dat litteken laat zien dat ik gewond uit de strijd ben gekomen.

Dat mijn lichaam sterker is dan ik had gedacht. Het is ook een teken van hoop, omdat ik nog leef. 

Nu hoop ik, door zelf mijn foto's te posten op instagram, vrouwen te inspireren die voor dezelfde keuze komen te staan. 

Vrouwen die de diagnose gisteren kregen, of vandaag. Of volgende week nog krijgen.

Plat zijn is een keuze.

Als we zichtbaar voor elkaar zijn, 

dan weten we, dat we niet alleen zijn. 

Annemieke Kuijper

insta: @veluwemiep